Na niebie widnieją już poranne zorze. W oddali niesie się śpiew czapli. Z różowych mgieł powoli wyłaniają się kolejne sylwetki wiekowych dębów. Powykrzywiane i kostropate. Niektóre stoją samotnie, inne zbierają się w grupy niczym figury w klasycznej kompozycji statuarowej. To one będą głównymi aktorami w codziennym spektaklu świtu na Rogalińskich Łęgach.

Dziś przyjrzymy się jak atmosfera Rugii inspirowała Caspara Davida Friedricha. Poznamy gdzie i w jakich okolicznościach powstawały jego największe dzieła a na koniec zobaczymy jak sam Friedrich stał się częścią legend Białej Wyspy.

Pustać Luneburska to największy obszar wrzosowisk Europy Środkowej. Rozciąga się między Hamburgiem, Hanowerem i Bremą. Każdego roku, na przełomie sierpnia i września można podziwiać tu niesamowity spektakl barw, gdy wszystkie łąki mienią się fioletem przemijającego lata. Gdzieniegdzie dostrzec można szaro-białe plamy. Obserwuję je. Jeżeli się poruszą, to stado owiec-wrzosówek; jeżeli nie, to część pradawnego grobowca.

Jednym z celów moich niemieckich wypraw jest odszukiwanie rzeczywistych miejsc, znanych z natchnionych pejzaży Caspara Davida Friedricha. Takim to sposobem trafiłam do Saskiej Szwajcarii – niesamowitej skalnej krainy, która inspirowała malarzy epoki romantyzmu.